CM's Gedichten

Het is belangrijk mensen om je heen te hebben
waar mee je inhoudelijk kunt praten.
Je hebt soms zelf niet in de gaten welke richting het uit gaat.
Van oppervlakkig naar wat dikwijls dieper in je zit.
Je voelt je down en niet zo fit.
En hebt behoefte aan wat aandacht begrip en hulp.
Je komt in zo`n gesprek langzaam uit je schulp.

Je begint je gevoelens te ventileren.
Je geeft je bloot en laat jezelf zien.
Met de hoop, dat de ander je zal begrijpen.
Van wat je meegemaakt hebt moet slijten.
Je hunkert naar begrip.

Het onbegrijpelijke zit diep.
Vol hoop dat de andere het ziet.
Het is heel fijn als het op zo`n moment wil klikken.
Je ze niet laten stikken.
Je voelt de empathie en het inlevingsvermogen.
En het is niet gelogen als ik zeg.
Dat het me ontroerd tot tranen toe.
Zo`n gesprek maakt me ook moe.

Voldaan laat ik me dan ook gaan.
En kan na zulk een gesprek opgepept
weer steviger op beide benen staan.

Als zulke mensen zitten in je achterban.
En dat kan.
Dan mag je, je gelukkig prijzen.

Even een heerlijk diepgaand gesprek.
Met hier en daar een traan maar ook een luide lach.
En dat mag.

Natuurlijk kun je niet praten met zomaar alleman.
Maar met een beetje geluk zitten er zeker zulke mensen.
In je eigen achterban

CM 4-6-2019

Lawaai, herrie, kabaal geluiden die me storen
Ik kan er niet zo goed meer tegen.
Het is alsof ik dan ontplof.
Lawaai… dat klinkt niet tof.

Ik trek me terug.
Ga naar een plek
Waar de rust me zacht omringt
Daar geniet ik volop van
Ik blijf er dan ook zo lang ik kan

Niet altijd is er die rust
Vooral bij feesten en partijen
De boxen staan dan volop open
Ik heb de neiging heel hard weg te lopen

Maar soms heb ik geen enkele keu
En raak verstrikt in hard geluid
Ik voel me dan onrustig en nerveus.
En mijn verstand zegt dan
Er uit

Maar ik zit gevangen in dat kabaal
Ik kan geen kant meer op
Ik hoor niks anders meer… dan hard gesproken taal
Dan roep ik keihard naar de zaal
Stop

Het kabaal verstomt
Iedereen kijkt mij verbazend aan
Ik voel… dat ik me te ver heb laten gaan
En zak als het ware door de grond

Lawaai, herrie, kabaal geluiden die me storen.
Er mee leren omgaan zou het beste zijn
Gewoon dopjes in mijn oren
Maar die maken mijn gehoor te zwak
En ze zitten ook niet erg fijn

Dus kan ik nog maar een ding zachtjes zeggen
En dat is onomstotelijk bewezen
Teveel lawaai
Weg – wezen

CM 7-2-2019

Intensief word je dagelijks begeleid.
Met professionele hulp om je heen… met als doel.
Dingen die je nog wel kunt weer aan te leren.
Zodat je weer adequaat kunt functioneren.

Het kost veel kracht om je daarvoor in te zetten.
Waarbij je goed moet letten… op verspilling van je energie.
En zoals ik het achteraf nu zie… was het bikkelen geblazen.
Met als resultaat.
Dat het nu al stukken beter gaat.

Maar de clou is vol te blijven houden.
Ook zonder kundige hulp om je heen.
Zelf grenzen te bepalen.
En niet teveel gaan balen… als het eens wat moeilijker gaat.
Daar is niemand bij gebaat.

Natuurlijk is dat makkelijk praten.
Maar soms heb je zelf niet in de gaten.
Dat je afglijdt naar gemakzucht… en je… in jezelf vlucht.

Meelij en aandacht vragen krijgen dan de overhand.
Zonder hulp, discipline… enigszins verlaten
Ben je in alle staten
En weet je niet meer wat je doen en laten moet… dat gaat niet goed.
Je voelt je lusteloos en onbegrepen.
Je energie is op… en tot onder nul gedaald.
Je denkt dan snel… ik heb gefaald.

Je bevindt je in het alom bekende zwarte gat.
Je hebt het helemaal gehad… Je bent het zat.

Iedereen kan er in belanden.
Het is dan zaak om met beide handen.
Je vast te klampen… aan de randen van dit gat.
Om er heelhuids uit te kunnen komen.
Moet je het dichten… en niet meer te zwichten voor alle tegenslagen.
Opnieuw weer hulp te vragen
Om die donkere zware strijd… weer te doen slagen.

Hand over hand klim je dan langzaam uit deze beklemmende omgeving.
Weg uit die nare frustrerende beleving.
Wil je weer vaste grond onder je voeten.
Dan zul je dat wel moeten.

Het is een kwestie je pionnen weer op de juiste plek te zetten
Het zwarte gat… blijft op je letten met zijn eigen duistere wetten.

Vanuit het donker kom je dan weer langzaam in het licht.
Einde… van dit toch wel… deprimerende gedicht

CM 6 – 2 – 2019

Je eigen grenzen opzoeken.
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Wat is dat eigenlijk
je eigen grenzen over gaan.

Het is zoiets als meer willen doen
dan je denkt te kunnen.
En zeker als je, je eigen kunnen
niet meer weet te sturen en te runnen.

Je zoekt je grenzen op
maar waar liggen deze dan.
Is daarvoor een plan?

Jawel,
het lichaam geeft altijd een signaal.
Dat gestuurd wordt door ons brein.
Die twee doen alles samen.
Die combinatie werkt perfect.

Maar ons brein is hier en daar defect.
Het is vergeten om te weten wat te doen.
En laat het over aan ons lichaam.
Wat niet voelt hoe ver te gaan.

Er ontstaat dus een probleem.
En gaan dus over onze grenzen heen.
Wat we dus moeten proberen.
Ons gevoel te reguleren.
Wat wel en niet meer kan.
Is het dat dan?

Nee,
het brein en lichaam moeten opnieuw
op elkaar worden afgestemd.
En dat kan alleen
als je, je lichaam heel goed kent.

Breng je geest en lichaam
In de ….. bij jou passende balans.
En je maakt een grote kans
dat het je gaat lukken.

En dan?
Dan …….. dan de vruchten er van plukken.

Wat ik wil zeggen met dit verhaal.
Geest en lichaam staan centraal.
Maar ook…. het Zelf willen ….speelt een rol.
Want elke beperking eist helaas zijn tol.

CM 27-12-2018

In de top van mijn lichaam zit hij opgeborgen.
Hij maakte zich geen zorgen hoe te functioneren.
Alles kon ik van hem leren.
Voelen zien en horen
Bewegen van mijn ledematen

Ook mijn gedachten stuurde hij
Of ik bedroeft of blij was hield hij in de gaten
Het genieten van de kleine dingen
Zachtjes neuriën hardop zingen
Kortom, mijn IK was in zijn handen
Tot dat ik ineens op de grond belanden.

Het licht ging uit was van de wereld
Langzaam kwam mijn brein weer wat op toeren
In het begin wist hij me de mond te snoeren
Maar het praten kwam snel terug
Ook het lopen ging heel vlug
Maar mijn gedachten bleken stugger als voorheen

Mijn brein paste zich snel aan de omstandigheden aan
En hielp me mijn eigen IK weer wat herstellen
IK, ben blij
Dat HIJ, mijn brein het niet af heeft laten weten

Ik bedank hem dan ook met een fijn gevoel
Dat het brein me nog steeds geeft
Het is mijn IK die nu weer bijna alles kan en leeft
Bedankt

CM 8-5-2018

Is niet zomaar een woord,
Ik heb het vaak gehoord maar kan het moeilijk plaatsen.
Het is meer een gevoel wat in me zit maar zelf niet kan uiten.
Het sluit me buiten maar zit heel diep bij mij van binnen.
Verborgen voor de mensen om me heen.
Ik voel het in mijn lichaam van kop tot teen

Het is voor mij een onbekend terrein.
Ik voel me klein als ik het om me heen ervaar.
Ik stop het weg , het voelt zo raar.

Mijn onzekerheid neemt altijd bij het zien snel toe.
Maar zou het oh zo graag willen voelen en ook zelf geven.
Het verrijkt je leven voor jezelf en een ander.
Houden van elkander en dat ook in gebaar en taal laten merken.
Ik hoor niet bij die sterken en ik ben daar ook niet van.
Maar het brand bij mij van binnen die hunkering naar deze liefdesvlam.

Ik weet dat ik het persé wil en verlang er sterk naar.
Toch voelt het als een knoop in mijn toch al zwakke maag
en dat is raar.
Het verlangen wordt steeds groter om me te gaan uiten.
Ik wil mijn binnenste naar buiten.
Naar een rijker leven.
Liefde is geven en het ook aan een ander laten merken.
Ik wil ook heel graag horen
bij die liefdevolle sterken.

CM 18-5-2018

Totaal bewusteloos.
Niks horen, zien of voelen
De hersenen staan stil.
Wat is er loos?

Reacties zijn reflexen waar men geen controle over heeft.
Je merkt niks en kan niet denken.
Je voelt zelfs niet dat je lichaam leeft.

Van de wereld je bent je nergens van bewust.
En wanneer je niet uit coma raakt
Ga je richting vegeteren.
En is contact tot nul gestaakt.

Soms kan dit wel jaren duren.
Maar het kan ook in een enkele dag.
De tijd is niet te voorspellen.
Alleen altijd hopen mag.

In coma verlaat je geest het lichaam.
Het is alsof je zweeft.
Wit licht ver in de verte.
Verlangen naar dit licht is wat nog leeft.

Het bewustzijn kan toch keren.
Terug naar het werkelijk bestaan.
De geest blijft het proberen.
Wakker worden
De coma wordt dan ongedaan.

Het contact kan zich weer herstellen.
Maar in hoeverre weet men niet.
Er zijn gelukkig mensen die ons die ons nog kunnen navertellen.
Wat men tijdens het herstel voelt en ziet

Men loopt dan tegen zaken.
Die men dagelijks overwinnen moet.
De hersenen zijn weer gaan functioneren.
Zelden gaat het 100% weer goed.

Gelukkig is het “coma-licht” verdwenen.
Het verlangen naar dat licht is weg.
Het leven is weer terug… gelukkig maar.
Coma… geest en lichaam van de leg.

CM 7-11-2018

Ik hoorde met èèn oor heel vaag een interessant gesprek.
Het ging over angst.
Angst over kapotte hersencellen.
Die niet meer te herstellen zijn.
Angst voor nog een hersen falen dwaalde in mijn hoofd.
Ik had mezelf beloofd daar eens rustig over na te denken.

Een rare metafoor welde bij me op.
Staande op een duikplank 9 meter hoog.
Keek ik naar een heel diep zwembassin.
Er zat geen water in.
Maar de opdracht was te springen.
Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht.
Ik had nog maar net de kracht mijn evenwicht te bewaren.
Het angstzweet brak me uit.
Ik bleef maar in die onmetelijke enge diepte staren.
Het lege bad vulde zich met al mijn angsten.
Ik kon niet meer blijven staan en liet me vallend gaan.
Gillend viel ik mijn eigen angsten tegemoet.
Mijn strijd zou vanaf dit moment gaan starten.
De angst hiervoor speelde me al tijden parten.

3 seconden later werd ik omringd door water.
Wild spartelend probeerde ik te overleven.
Alles moest ik geven om boven water te geraken.
Het spartelen moest ik snel maar staken.
Naar adem happend vulde lucht mijn longen.
Blijheid overspoelde me.
Ik had gesprongen.

Al mijn angstige gedachten dreven om me heen.
Met mijn nog resterende krachten zwom ik naar de kant.
Zittend op de rand keek met ik verwondering naar het bad.
Al mijn nog gezonde cellen dobberde rustig in het rond
Een enkeling was ongezond.
De rest functioneerde stuk voor stuk nog optimaal.

De moraal van dit met angst gevuld verhaal.
Ga niet met je gedachten aan de haal.
Maar verdiep je in de werkelijkheid.
Pak op die strijd die in je woed.

Duik gerust eens in je met angst gevulde zwembassin.
Maar spring er nooit meer van 9 meter hoog weer in.
Doe dat met een sierlijke boog vanaf de waterkant.
Trek dan wat baantjes heen en weer.
De angst verdwijnt dan steeds iets meer.
Voel de bevrijding, weg van al dat bange
Wat rest… is nog een beetje angst.
En die… die zal altijd blijven hangen.

CM 5-9-2018

Een woord dat ik associeer met iets niet kunnen.
Het wel willen maar het aansturen lukt niet meer.
Je kunt je eigen zaakjes niet meer runnen.
Er zitten slotjes in je hoofd en het sleuteltje hapert elke keer.

Ook zijn er slotjes zonder sleutel.
Die zijn definitief verloren.
Een beperking is geboren.

Maar er zijn nog meerdere wegen.
Om het haperen te doen bewegen.
Het slotje gaat dan weer soepel functioneren.
Zo blijven de hersenen het steeds proberen.

Maar soms zijn de wegen geblokkeerd.
En wat men dan ook doet.
Het gaat nimmer nooit meer goed.

Je moet er dan mee leren leven.
En het is moeilijk om je daar volledig in te geven.
Beperkingen hebben ook een grens.
En het is dikwijls een onuitgesproken wens.
Om dit alles te bagatelliseren.
Beperkingen moet je soms gedeeltelijk accepteren.

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Je moet sterk in je gedachtewereld staan.
Maar als je ergens voor staat.
En je beperkingen wilt kunnen sturen.
Dan zal je merken dat, dat gaat.

Het niet meer kunnen zal vervagen.
Het zal steeds weer met vlagen beter gaan.
Alle dagen.

CM 13-7-2018

Het is iets wat je overkomt
Onverwacht als een donderslag bij heldere hemel
In één moment wordt je wereld op de kop gezet
Je identiteit is helemaal van slag
De wereld om je heen heeft ineens een andere dimensie
Het denkvermogen is van de kaart
Je lichaam laat je in de steek
Het doen en laten is in alle staten
Je voelt het onvermogen
Je eigen IK wordt raar verbogen
Het is alsof je jezelf hebt verlaten

Maar je beseft het zelf nog niet
Een vreemd gevoel neemt bezit van je
Overvallen door verpleging en doctoren
Kun je alles zien en horen
En na dat alles val je uitgeput in slaap

De dag er op wordt alles een beetje duidelijk
Wat jou is overkomen
De werkelijkheid zet je met beide benen op de grond
Geestelijk / lichamelijk niet meer gezond

En dan begint de strijd met je herpakken
Terug naar wat je allemaal nog kunt
Een nog lange weg te gaan
Het vanzelfsprekende is van de baan

Vallen opstaan telkens weer
Kwaad berustend keer op keer
Nagel bijtend voel je je verloren
Je wilt scoren maar elke keer val je weer terug

Te vlug, je moet doseren
Langzaam, rustig aan, beetje bij beetje, stap voor stap
Af en toe een grap en dan weer zacht of luidkeels schelden
Je moet veel ….. héél veel ….. opnieuw aanleren

Je emoties zoeken ongecontroleerd hun weg naar buiten
Zijn niet te stuiten om vervolgens in huilen uit te barsten
Emotionele lasten stapelen zich op tot over je fysieke top
Om ineens weer weg te ebben naar een onrust gevende gelatenheid
Het vergt tijd

En dan ook nog
die steeds weer terugkerende gedachten
De toekomst
Wat kan ik nog allemaal verwachten
Word ik er nog eens met geconfronteerd
Of is die gedachten raar of helemaal verkeerd

Door vermoeidheid overspoeld
Voel je je je eenzaam en alleen en door iedereen verlaten
De weg terug gaat echt niet vlug
en verloopt ook nog eens onredelijk stug
We herkennen het hier allemaal
Dit energie vretend verhaal

De vraag is met wie je bent of iemand kent die er voor jou mag zijn
Aandacht vragend klim je langzaam weer omhoog
En met de juiste mensen om je heen
Lotgenoten, begrijpende vrijwilligers
Of zomaar iemand in het wild die niet aan je beperking tilt
Want die zijn voor ons óók heel gewild

Zij geven aan je dagelijkse leven weer de juiste levenskleuren
En ….. al zitten je hersenen gedeeltelijk op slot
Of gevangen in een pot
En je ziet het even niet meer zitten
Gewoon jezelf
uit dat vervelende momentje sleuren

De ene is de andere niet
Of het lukt
Dat weet je pas als je je levenskleuren weer wat helder ziet

CM 24-8-2019

Mijn doel waar ik naar streef.
Is me zelf geven wat ik zou willen.
Goed functioneren en niet aan alles te zwaar tillen
Geven wat je kunt en voor je doel ook gaan.
Soms zal het hollen zijn om dan weer even stil te moeten staan.

Het vergt zeker heel veel kracht.
Om dan pardoes weer in je onmacht te verdwalen.
Iedereen kent de verhalen van het slagen en het falen.
Slagen daar houd ik me aan vast.
Al voelt het falen als een zware last
Een last die ik ver van me af wil gooien.
We gaan het rooien

Met op mijn toegesneden therapie …….. er tegenaan.
Want zonder dat zal het niet gaan.
De toekomst zal me dat haarfijn leren.
Dus houd ik vol ….om het tij …..
zo veel mogelijk te kunnen keren.

Hoe ziet mijn toekomst er dan uit.
Ik ben daar veel tot zelfs dagelijks mee bezig.
Wat kan er gebeuren wat me stuit.

Nog mèèr cellen die gaan falen.
Niemand kan me zekerheid geven.
Dat ik mijn voorgenomen doel zal halen.
En dat is balen.

Maar van huis uit positief.
Neem ik die onzekerheden maar voor lief.
En het gaat me lukken, zeker weten.
Om te kunnen zijn die ik wil zijn.
Liefst zonder pijn en lekker zittend in mijn vel.
Zodat ik heerlijk van alles ….wat ik wel kan ….. volop geniet.
En iedereen die me dan ziet ….. zal zeggen.
Bij hem, daar hoef je niet
de alom bekende aaikes onder te leggen.

Heerlijk vrij, levenslustig en heel blij.
Genieten van mijn alle daagse kunnen.
Mijn beperkingen gunnen.
Dat ze een onderdeel zijn …. in mijn nog te leven, leven.
Met het gevoel het is zoals het is.
Zonder me te storen aan wat ik mis.

Vrolijkheid gemengd met humor.
Met hier en daar een ernstige ondertoon.
Zonder èchte zorgen voor morgen.
Een toekomst waarin ik me heel happy voel.
Gewoon, gewoon dat is mijn doel.

CM 14-1-2019